DOETINCHEM – Ik zou negatief schrijven over vlees. Mijn vegetarische maand levert al flink wat discussies op binnen de vleesindustrie.
Als redacteur van een vleesblad zou ik het niet kunnen maken om een maand over een vegetarisch leven te schrijven. Hiermee zou ik de vleesindustrie in diskrediet brengen. Reacties in deze trant krijg ik. Serieus.
Sensatiekrant
Zelfs het bericht over de varkenskarkassen die vorige week in Kerkrade op de weg zijn beland en waar wij een bericht van maakten (slecht nieuws is ook nieuws, niet waar?), worden al in verband gebracht met het vegaleventje dat ik deze maand leid. Ik zou expres negatieve dingen op onze website zetten, werd door iemand gezegd. Dat dit bericht in een paar dagen tijd bijna tweeduizend keer is gelezen door (waarschijnlijk) dezelfde mensen en dus kennelijk interessant genoeg wordt bevonden, daar wordt niet over gesproken.
Ach, het Is net als met de Telegraaf: iedereen klaagt over ‘die sensatiekrant’, maar dezelfde krant is wel het meest gelezen dagblad in Nederland…. Vreemd mechanisme is dat toch.
Angsthazerij
Dit is nou ook precies de angsthazerij die ik van de Nederlandse vleessector zo – laat ik het zacht zeggen – ‘raar’ vind. Al in eerdere columns schreef ik dat de vleesindustrie eens wat minder spastisch moet doen en wat minder snel op de tenen moet zijn getrapt.
Wees open over wat je doet. Hoe hoger de muren, hoe meer wantrouwen van mensen die niet weten wat zich precies binnen die muren afspeelt.
Overigens bedoel ik hiermee niet iedereen, want ik heb ook positieve reacties gehad van relaties binnen de sector.
Behekst
Maar er zijn mensen bij die kennelijk niet in staat zijn zich open te stellen voor andere manieren van leven, laat staan dat ze zijn gespeend van enige vorm van humor.
Mijn vegetarische maand is in eerste instantie bedoeld om eens te ervaren wat vegetariërs zoal tegenkomen. Ik ben níet behekst door Marianne Thieme & Co, ik ben géén undercover dierenactivist die zich als een mol probeert in te graven in de vleessector. Ik wíl vlees niet in de ban doen. Integendeel zelfs. De mensen die mijn ervaringen goed hebben gelezen, lezen juist dat ik vlees heel erg mis. Ook nu nog, op de 23e dag van mijn ‘experiment’.
Verraad
Om te stellen dat je als redacteur van een vleesblad niet mag schrijven over een vegetarisch leven, is natuurlijk ronduit belachelijk. Alsof ik daarmee verraad zou plegen. Aan wie dan? Laat ik even voorop stellen dat ik níet in dienst ben bij welk vleesbedrijf dan ook. Zij betalen niet mijn salaris en hebben dan ook geen enkele zeggenschap over wat ik als redacteur moet doen of moet laten.
Daarnaast is vegetarisme inmiddels zo’n belangrijk onderwerp geworden binnen de vleeswereld, dat ik júist vind dat ik ook moet weten hoe het is om een vleesloos leven te leiden. Zie het maar als een stukje hoor en wederhoor. Wat is daar mis mee? Is het bankroet van de vleessector hiermee meteen aanstaande?
Rusland
Sommige mensen in de industrie schreeuwen gelijk moord en brand zodra er maar één kritisch nootje wordt neergezet over vlees. Wat moet ik dan doen? Klakkeloos opschrijven wat de sector wil? Leven we in het Rusland van de jaren ‘50 of zo? De sector zou juist blij moeten zijn met een blad dat zo serieus met het vak bezig is. Papagaaien zijn er genoeg op deze wereld.
En voor degenen die zich echt ergeren aan mijn ervaringen als vegetariër heb ik een goeie tip: Net als de televisie heeft ook de computer een aan- en uitknop. U hóeft mijn stukjes niet te lezen als u dat niet wilt.
Maar kennelijk heeft u dat nu toch gedaan.
Tot snel!