De aankomst in Porto Alegre was op zijn zachtst gezegd enerverend. Na een korte, rustige vlucht uit Chapeco waar we Sadia hebben bezocht (zie ook weblog deel 4)met Porto Alegre in zicht, klonk ineens een luid alarm in de cockpit.
'Morte'
Aangezien wij in een klein zakenvliegtuig zaten (foto), konden we ook precies zien wat de piloten deden. Ik met mijn vliegangst dacht natuurlijk meteen dat mijn laatste uur had geslagen. Er was duidelijk iets mis. De piloten schoven heen en weer en overlegden in voor mij onverstaanbaar Portugees met elkaar. Ik spitste mijn oren om te horen of ik in al dat gebrabbel ook het woord ‘morte’ zou horen. Dan zou ik pas gaan gillen, nam ik mij voor.
Vaag
Na enkele seconden (wat leek op een paar uur) ging het alarm echter uit en begonnen we aan de landing. Die was wat ze in het Engels zo mooi zeggen: rocky. We slingerden heen en weer en het vliegtuig bleef maar gaan over die landingsbaan. Even moest ik denken aan die arme mensen die een paar maanden geleden uit Porto Alegre hun laatste reis naar Sao Paulo maakten, waar ze vervolgens crashten. Porto Morte. Gelukkig kwamen we, zij het woest, tot stilstand. De piloten kwamen uiteindelijk met een vaag verhaal dat ze te snel hadden gedaald, maar dat dit heel normaal was. Ja, ja, dacht ik.
Geen kamers
We kwamen stil te staan bij een achteraf hangar waar we wachtten op onze bestelde bus, die ons naar hotel Swan Molinos zou brengen. De bus kwam niet, waarop er snel twee taxibusjes werden besteld. Die reden echter niet verder dan de ingang van het vliegveld, waar we in vier taxi’s stapten op weg naar het hotel.
Toen bleek dat we niet naar het Swan Molinos hotel gingen, maar naar het Piazzo Navona hotel. Swan Molinos bleek niets van onze komst te weten, waarna de ABEF nog nét 12 kamers had kunnen regelen in Piazzo Novano. Knap in een stad waar 2500 congresgangers rondwandelen....
Maar waren er ook twaalf kamers? Nee dus. Er bleken maar zes kamers te zijn geboekt. Volgens de ABEF had het hotel begrepen dat er twáálf mensen kwamen en ze dus maar zés kamers hoefden te reserveren.
Dat het Swan Molinos niet van onze komst op de hoogte was, kwam volgens de ABEF door een medewerker bij de reisagent. Die had nooit reserveringen gemaakt en was er met de poet van de ABEF en een hoop andere congresgangers vandoor gegaan. Ja, ja, dacht ik.
Klagen
Een hoop Portugees geruzie verder, moesten we er genoegen mee nemen dat we de kamers deelden. Voor één nachtje, want vandaag zou alles in weer in orde komen. Ja, ja, dacht ik.
Maar goed, ik heb het allemaal maar langs mij heen laten gaan. Zolang ik een bed kreeg, vond ik het prima. Ik was moe en hongerig. En trouwens, wat valt er voor ons te klagen? Een prachtige trip door Brazilië, ontvangen worden in bedrijven waar je anders nooit zou komen en een organisatie die de hele dag voor je rent en vliegt. En fouten maakt iedereen, niet waar?
Noem het maar Nederlandse tolerantie, want niet iedereen in onze groep dacht er zo over en een paar stonden te piepen als kleine kinderen. En dat terwijl ze op weg naar het hotel zich net hadden betreurd over die arme mensen in de sloppenwijken (foto's)… Zucht.
Congres
Maar goed, vandaag zijn we te gast op het Latin American Poultry Congress. Voor mij is vooral het gedeelte over vleesproductie, voedselveiligheid en hygiëne interessant. De Braziliaanse vleessector is zeer boos op de Europese lobby die Braziliaans vlees wil weren omdat het hier een zooitje ongeregeld zou zijn. Het is pure propaganda, zeggen ze, alleen maar om hun eigen vleesproductie te beschermen. Brazilië voldoet op alle fronten aan de Europese eisen en meer.
'Wij moeten zelfs aan eisen voldoen waar Europese bedrijven zélf nog niet eens aan hoeven te voldoen', zei ministerieel vertegenwoordiger Marcelo Mota (foto onder).
(Marcelo Mota)
Wantrouwen
Het wantrouwen is groot. Toen ik mij aan de directeur van vleesbedrijf Big Frango voorstelde als Europees journaliste, vroeg hij mij 'point blank' of ik kwam spioneren. Hij verontschuldigde zich even later. Hij had het zo niet bedoeld en wellicht wilde ik een keer in zijn bedrijf komen kijken. Dan zou ik overal mogen kijken. Overal? Overal.
Ja, ja, dacht ik...
(Overigens, morgen (donderdag) gaan we naar Perdigao in Marau. Vrijdag een verslag daarover).