BLOG | Begin december, nog net voor de drukte van de Kerst, hadden mijn vrouw Sonja en ik in een trendy lunchgelegenheid in het centrum van Den Haag afgesproken met onze dochter Roos. We gingen die dag naar een dansvoorstelling in het Cultuurhuis Amare. Roos kwam met de trein, want ze woont in Arnhem waar ze gastdanseres is bij het gezelschap ‘Introdans’. Bekend in de dansscene is ze ook op de hoogte van eet- en foodtrends.
Een vriendelijke jongeman kwam onze bestelling opnemen. Duidelijk een moderne barista, met geblondeerd haar, een loose fit overhemd, in zijn ene oor een parel en in het andere oor een stretch-oorring. “Koffie, graag”, antwoordde ik. “Prima, ik heb een heerlijke Braziliaanse blend op de molen en een Colombiaanse, lekker washed, snow brew, pressed, black, white, haver, kokos…”
Ik kom niet dagelijks in lunchrooms met barista’s en had ook niet veel tijd om na te denken. “Doet u voor mij maar een cappuccino met havermelk” zei ik een beetje nonchalant. “Pap, wat doe je??”, reageerde Roos. “Drink jij havermelk?” “Tuurlijk”, zei ik, “alleen maar!” Sonja zuchtte: “Wat is-ie weer grappig.”
Later, toen we afrekenden, vroeg de jongeman of de cappuccino gesmaakt had. “Meer dan uitstekend!”, zei ik en de jongeman knikte tevreden en zei: “Fijn, u redt de wereld!” Op dit antwoord moest ik wel even reageren, dat kon omdat Sonja en Roos naar het toilet gingen.
“Ik ben slager,” zei ik. De jongeman schrok een beetje: “Oh, eet u vlees?” “Jawel, maar wist je dat je vlees kunt blijven eten en ook de wereld kunt redden?” “Uhuh, hoe dan?” “Door niet te bepalen wat mensen wel en niet mogen eten, maar mensen goed voor te lichten over gezonde en duurzame voeding. Vlees en vleeswaren hebben daarin een belangrijke plek, mits het afkomstig is van duurzame boeren die zich bezighouden met grasvoeding. Dat is het beste voor de koe en voor het behoud van de natuurlijke smaak.”
“De Nederlandse boeren liggen onder het vergrootglas,” vervolgde ik. “Ze moeten inkrimpen en toch nog een verdienmodel vinden om voort te bestaan. Niet te veel stikstof en ammoniak: we moeten er met z’n allen aan meewerken. Geef de Nederlandse boer een kans om op tijd om te schakelen, daar waar het mogelijk is. Vind je ook niet? Hij zuchtte en knikte: “Ja, iedereen verdient een kans.” Inmiddels kwamen de dames terug en we namen afscheid met een boks. Met z’n tweeën zeiden we: “Red de wereld!”
Nico Englebert is slager en eigenaar van Stijlslagerij Englebert in Den Haag.