'Kan het niet linksom dan maar rechtsom'

Slager, zweminstructrice, sluiswachter, vliegenier en bestuurslid van de Confrérie des Chevaliers Grand Bailliage. Allemaal beroepen die van toepassing zijn op de inmiddels 75-jarige Paula van Rijn. Op haar 71^e voegde ze daar schrijfster aan toe. Afgelopen zaterdag 18 maart presenteerde ze in Nieuwegein haar tweede verhalenbundel ‘Gegeven tijd’.

“Na haar eerste bundel had Paula nog voldoende inspiratie voor een tweede bundel”, vertelt Paula’s schrijfcoach Inge Krabbe bij aanvang van de presentatie. Voor haar verhalen gebruikt Paula gebeurtenissen uit haar eigen leven en beschrijft de mensen die daar kleur aan hebben gegeven. Dit alles overdekt ze met een fictief sausje. “Maar”, zegt Inge, “de meest vreemde situaties zijn echt gebeurd.”

Confrérie des Chevaliers du Goûte Andouille de Jargeau

Dan neemt Paula het woord. Ze is gekleed in het tenue van de Confrérie des Chevaliers du Goûte Andouille de Jargeau. Een groot deel van haar presentatie gaat hierover. De confrérie komt oorspronkelijk uit Jargeau, een Frans dorpje bekend vanwege het worstje ‘Andouille’ dat wordt gemaakt van pens en darmen. De confrérie organiseert jaarlijks een worstwedstrijd waar Paula samen met haar eerste man aan meedeed. En omdat ze in de prijzen viel, werd ze tot ridder geslagen en mag ze sindsdien het tenue dragen. De baret ontbreekt, vertelt ze. Want alleen mannen mogen die dragen dus koos zij voor een diadeem. “Maar die is al veertig jaar in bestelling”, zegt ze lachend.

Geneugten van het leven

Samen met vier andere Nederlandse ridders startte ze de Nederlandse dochterconfrérie genaamd ‘Grand-Bailliage des Pays-Bas’ en er zijn er nog meer. De geneugten van het leven staan centraal bij de verschillende confréries. Regelmatig komen ze bijeen in restaurant om nieuwe dingen uit te proberen. “De keukenbrigade is dan heel nerveus”, vertelt ze, “want die zeurpieten komen weer eten. Maar je leert er heel veel van en het is heel leuk om te doen. “Toen ik geslagen werd tot ridder, ongeveer 35 jaar geleden kreeg ik er in een klap 25.000 broertjes en zusjes bij, maar ik heb ze nog niet allemaal ontmoet.”

Ridderingen met een vork

De Confrérie des Chevaliers Grand Bailliage organiseert ieder jaar een vakwedstrijd, die deelnemers over de hele wereld trekt. In tegenstelling tot de Franse confrérie keuren ze niet alleen de andouille, maar ook andere categorieën als ham en verschillende worsten. Tijdens de prijsuitreiking vervult zij de rol van Bailli en riddert mensen. “Dat gebeurt dan heel beschaafd met mijn kleine vork.” Bij andere confréries gebeurt dit met een zwaard. “Maar dat wou ik tijdens mijn ridderingen maar niet gebruiken want dan wordt dat zo’n bloederig festijn.”

Joop Braakhekke en Johannes ten Dam

Een van de personen die ze tot ridder heeft geslagen is Joop Braakhekke. De bekende kok had een keer Paula’s winkel in Utrecht bezocht en daar een rookworst gekocht die hij gebruikte in zijn tv-programma. Paula: “En toen had hij alleen een opmerking ‘Ja voor die worst moet je bij dat vrouwtje uit Utrecht zijn.” Dat was voor haar de reden om hem te vragen of hij ridder wilde zijn. Het bestuur had zijn twijfels. “Dat kan je vergeten, die is druk in Le Garage.” Maar Paula vroeg hem toch. “En ja, hij kwam. En toen heb ik gelijk ook maar Johannes ten Dam ook gevraagd.” En met succes. Ten Dam werd zelfs keurmeester bij de Confrérie.

Sauce Monégasque

Die houding komt ook terug in het boek, blijkt uit het verhaal Prinselijk recept. Ze deinsde er namelijk niet voor terug om de Prins van Monaco te schrijven om hem te vragen naar het recept van de Sauce Monégasque, nadat een “nare collega uit Limburg” het recept niet met haar wilde delen. “Want kan het niet linksom dan maar rechtsom.” Ze kreeg het recept toegestuurd en kon later die collega er nog even fijntjes op wijzen dat er helemaal geen rozijntjes in het recept horen. “Wie zegt dat, reageerde de collega boos…. De prins van Monaco.”