Spanning op het werkelastiek

15 augustus 2017

Zodra het kwik stijgt, is dat voor ons een voorbode op toenemende drukte. ‘Lekker’, hoor ik al zeggen en dat is natuurlijk ook zo. Maar het is ook een teken dat er extra spanning op het werkelastiekje komt. De kunst is dan om dit elastiekje niet te lang strak te laten staan, want te veel en te lange spanning veroorzaakt scheurtjes en op langere termijn breuk.

Maar wat moet je, als je wordt geconfronteerd met uitval en met personeelsleden die toch een andere toekomst voor ogen hebben. Vervanging natuurlijk, alleen kan ik je vertellen dat dat verdomd lastig is. Goede slagers moet je met een vergrootglas zoeken. Productiemedewerkers zijn vaak niet bedreven genoeg om een mes 100 procent veilig te hanteren.

En een uitzendbureau? Dat hebben we vaak geprobeerd en net zo vaak weer afgeserveerd. Eén van de laatste keren dat we een uitzendkracht hadden ingehuurd staat nog op mijn netvlies gebrand. De beste man kreeg het voor elkaar om zichzelf binnen 10 minuten, zonder blikken of blozen, vier keer in zijn vingers te snijden. Daarna scheelde het weinig of hij had een paar andere werknemers per ongeluk met zijn mes (lees: wapen) vermoord. Als we die een contract hadden aangeboden, dan hadden we nu niemand meer op de werkvloer staan.

Natuurlijk weet ik dat we de lat hoog leggen, maar we vragen geen onmogelijke dingen. Het is niet zo dat ik niet met uitzendkrachten wil werken, maar het is toch niet te veel gevraagd dat ze iets meer kunnen dan alleen maar het snot voor de ogen snijden? Ook kwaliteit herkennen en benoemen en vooral binding met de horeca hebben, vind ik heel belangrijk. Eigenlijk wil ik gewoon dat ze in de huid van de chef kruipen en zijn denkwijze op ons vlees projecteren. Ik weet dat het knap lastig is als je daar niet mee bent opgegroeid.

Maar goed, het probleem ligt er nog steeds, dus grote kans dat we binnen afzienbare tijd toch maar weer eens inzetten op de uitzendkrachten. Dat neemt niet weg dat ik op zoek blijf naar die jonge vleesknoert die koste wat kost de beste aller tijden wil worden. Ik blijf hopen, al weet ik dat de basis broos is. Daar kunnen we samen wat aan doen. Als we er maar genoeg energie in stoppen, weet ik zeker dat ons mooie ambacht weer populair wordt en dat de jeugd staat te trappelen om het mes in het vlees te zetten.

Altijd op de hoogte blijven?