Fan

6 december 2022 Christiaan van Beemen

Toen ik Gertjan Kiers vroeg een column te schrijven over automatisering en digitalisering, het thema van dit
nummer, kreeg ik ongeveer de reactie die ik verwachtte. Gertjan, slager in hart en nieren en nooit te beroerd om zijn ongezouten mening te geven, was op zijn zachtst gezegd weinig enthousiast over de onderwerpkeuze. Ik verheugde me meteen al op het resultaat.

Gertjan stelde niet teleur. In zijn column voorziet de slager slash schrijver onze geautomatiseerde wereld hartstochtelijk van de nodige kritiek: ‘Met een druk op de knop worden we gegeseld door recepten, werkschema’s, calculaties en urenregistraties.’ Ondanks zijn welgemeende afkeer vindt hij ook ruimte voor relativering – ‘Ach, de belastingdienst is er blij mee.’ Ik hou van de bezieling waarmee ambachtsman Gertjan zijn vak uitoefent, of het nu gaat om het liefdevol bereiden van een varkenssnuit of het gepassioneerd neersabelen van moderne ontwikkelingen in de slagerij. Om diezelfde ontwikkelingen vervolgens schoorvoetend (en tot op zekere hoogte) te omarmen.

Een paar pagina’s verder in Vleesmagazine 8 lezen we de column van Meneer Wateetons. Nog zo’n authentieke ambachtsman die niet bang is zijn hart te volgen. Met alle gevolgen van dien. Een van mijn eerste kennismakingen met het begrip Meneer Wateetons was een artikel waarin Meneer op een zaterdagochtend met blote handen een eend vangt in een Amsterdams park. Ik was meteen fan. Als lezer van Vleesmagazine weet u dat Meneer Wateetons ook in zijn columns uitdagingen niet uit de weg gaat en er lustig op los experimenteert. Met nobele producten als de luxe ‘friquandelle’ en de ‘rotsalade’ (in de zin van: gefermenteerde salade) verrijkte hij het potentiële aanbod van de moderne slagerij. Voor Vleesmagazine 8 maakte Meneer een klassieker: de kip in blaas van de beroemde Franse chef Paul Bocuse. Het bemachtigen van de benodigde runderblaas bleek lastig: ‘Ik zit best diep in de darmen, zogezegd, maar na een reeks telefoontjes aan slagers en darmengroothandels was mijn enige mogelijkheid die van zelfslachtende slagerij Groot in Lutjebroek: “vrijdagochtend slacht ik een koe, als je om 6:00 uur langskomt dan kun je de blaas er zelf uit halen”.’ Een kolfje naar Wateetons’ hand zou je denken, maar zelfs Meneer heeft grenzen, zo blijkt. In dit geval was die grens vooral logistiek.

Wat ik maar wilde zeggen: ik hoop dat u net zo geniet van deze columnisten – en van alle andere fantastische schrijvers en fotografen van Vleesmagazine – als ikzelf. Ik wens u fijne en lucratieve kerstdagen (lees de column van Carla van Eijk voor tips!) en een voorspoedig nieuwjaar.

Altijd op de hoogte blijven?