Laatst stond ik op het erf van een kleine, eigenwijze, varkensboer in de Beemster. Open dag dingetje. Varkens kijken, biggetjes knuffelen. Leren over al het eerlijke werk dat er achter ons stukje vlees zit. Op het erf boden collega-ondernemers kazen en groente en fruit aan. Een lokaal biertje voor de papa’s en mama’s en een springkussen en schmink voor de kinderen. Je kent het wel. Gezelligheid
Terwijl naast mij een slager voor het publiek met indrukwekkende precisie een half varken uitbeende, mocht ik de bezoekers laten zien wat je zoal van die mooie delen kunt bereiden. Ik had wat huisgemaakte charcuterie meegenomen om te laten proeven, rookte een lende en gaf een demonstratie worst draaien. Die laatste doet het altijd goed. Dat je met een handmolentje van twee tientjes van Marktplaats en een plastic vulhoorn binnen twintig minuten van wat afsnijdsels een streng glanzende worsten maakt is toch een soort toveren. En dan die lichte siddering die er door het publiek gaat als ik de natuurdarm als een konijn tevoorschijn haal. Abracadarm! Lichtelijk opstandig grapte ik over de vorm van de worst tijdens het vullen… Als hobby-slager moet ik het natuurlijk vooral van dit soort entertainment vaardigheden hebben. In mijn narcistische aandachtsroes besloot ik met de om me heen verzamelde toeschouwers live de smaakmakers te bedenken.
Toen bleek dat ik geen knoflook bij me had, opperde een bezoeker een knol te bietsen bij de Beemster groenteboer die elders op het erf zijn producten liet proeven. Dat bracht ons op het idee om ook de rest van de stalletjes af te schuimen, zoals je vroeger tijdens schoolkamp de lokale middenstand moest vragen iets te ruilen. Gelukkig konden wij (de belofte van) een worst als ruilmiddel inzetten, in plaats van het punaise of elastiekje waar je vroeger mee moest starten.
Aan het eind had de groep een bol verse knoflook, twee pakjes gesneden jong belegen geitenkaas en een bokbiertje bij elkaar gebietst. En wat roze schmink, maar die lieten we maar even zitten. Daarmee improviseerden we de receptuur. Zonder grammen te tellen, gewoon op gevoel en met de ingrediënten die het lot (en wat creatieve ruilhandel) bij elkaar had gebracht. Misschien was het de euforie van het moment, of die flinke slok bokbier, maar het werd de lekkerste worst die ik ooit maakte.
Dit recept mag nooit verloren gaan, besloten we na een groepsknuffel. Als slager ben je natuurlijk vooral een vakman, die met chirurgische precisie zijn beroep uitoefent. Vaste recepten. Beproefde methoden. Maar soms, als je durft los te laten, als je vertrouwt op je gevoel en openstaat voor wat er op je pad komt, dan ontstaat er magie. Dus doe af en toe een beetje schmink op en ga toveren.
Hokusporkus!